De 18e september eindigde betrekkelijk rustig en opgewonden burgers kruisten massaal door de Eindhovense straten. Zoöok mijn moeder Laura en haar zus Corry. Vlakbij hun woonhuis, in het parkje bij ‘den Elzent’ bij het Van Abbemuseum, troffen zij een groep stoere militairen aan, die op een grasveldje bij de Dommel uitrustten. Er werd al snel contact gemaakt met deze bevrijders, die van het 506th P.I.R. 101st Airborne Divisie waren.
Er waren daar meer Eindhovense schonen, die driftig op papiertjes, in schriftjes e.d. door deze helden iets lieten opschrijven of adressen uitwisselden. In alle haast koos mijn moeder ervoor om op haar zijden witte zakdoekje de handtekeningen van deze jongens te verzamelen. Dat ging goed en ze had van zo goed als alle knapen al een "signature". Bijna bij een der laatste aangekomen, bleek dat deze een heel ander idee had van een "signature" geven.
Hij sprong op, beende op haar af, trok het zakdoekje uit haar handen en riep: "a handkerchief for a kiss". Greep haar vervolgens stevig vast en gaf haar een indringende zoen, onder luid gejuich en geroep van zijn kameraden. Uiteraard beduusd wilde zij dit strijdtoneel snel verlaten, maar een jonge soldaat sprak haar aan en excuseerde zich voor het gedrag van zijn kameraad. Terwijl hij uit zijn notitieboekje een blaadje scheurde en daar zijn adres op schreef, zei hij: "write my Mom I'm okay". Zij gaf snel ook haar adres en kort babbelden ze wat, doch gelijk daarop braken ze op voor een nieuwe opdracht, naar later zou blijken om richting Veghel de ‘Corridor’ open te houden.
Zij heeft ‘Mom’ wel geschreven, maar de brief ging helaas verloren. Op 11 juni 1946 kreeg zij van de moeder van deze lieve soldaat een brief. Deze 22-jarige soldaat, Cpl. John W. Hahn van het 1st Platoon HCo, 506th Parachute Infantry Regiment, 101st Airborne Divisie, bleek een week later op 25 september tussen Sint-Oedenrode en Veghel te zijn gesneuveld. Mijn moeder bleek zijn laatste contact met thuis te zijn geweest.
Ze heeft daarop nog jarenlang met liefde zijn graf op het US Military Cemetery Son verzorgd, totdat zijn familie hem op 30 mei 1949 liet herbegraven in Amerika. Er volgde decennialang een innige en levendige correspondentie met de nabestaanden en zelfs met meerdere bezoeken van een achterneef, die in de 70’er jaren hier vlakbij over de grens dienst deed, bij ons thuis.
Welke belevenissen vallen dit zijden witte zakdoekje nog meer ten deel?.. Wie zal ’t zeggen?!
